Een inkijkje in de mysterieuze sfeer van de Noir Flohay

Al in de tweede week van dit nieuwe jaar sloeg de winter toe in Limburg en het zuidoostelijke deel van België. Vooral in hoger gelegen gebieden lagen er vele centimeters sneeuw. Dat was voor mij en mijn broer rede genoeg om een dagje erop uit te gaan naar de Hoge Venen in het oosten van België. De hogen Venen liggen voor een groot deel in de Ardennen en een klein stuk in de Eifel, aangrenzend aan Duitsland. Het gebied is een hoogvlakte dat bestaat uit vegetaties met Hoogveen, zoals de naam al natuurlijk zegt. Aangezien het gebied best groot is, moesten we een keuze maken welk deel van de Hoge Venen we nou echt willen zien. Daarom deden we wat vooronderzoek door online te kijken naar foto's en bekende plekjes. Daarbij vielen ons gelijk de kale skeletachtige bomen op die het landschap desolaat en mystiek aan deden voelen: de Noir Flohay We hadden onze spot gevonden.

Op maandag 13 januari besloten we om te gaan, omdat de atmosferische condities toen kraakhelder waren. In de middag vertrokken we vanuit Haler richting de Hoge Venen. We hadden de navigatie ingesteld op de Mont Rigi (zie locatie eerste afbeelding ), daar is namelijk links van de weg een hotel met een ruime parking beschikbaar. Toen we gepareerd hadden staken we de weg over naar de rechterkant. Aan de rechterkant van de weg (de kant van de pijl) zijn er verschillende weggetjes die je door een kleine bosrand leiden (te zien als het groene stukje langs de weg). Eenmaal hier doorheen gekomen kom je uit op een grote heidevlakte met een prachtig uitzicht (te zien als het blanke gedeelte). Op deze vlakte hebben ze allerlei houten bruggetjes geplaats waar je makkelijk over heen komen. Het duurt wel even voordat je de Noir Flohay bereikt, wij deden er 1 uur over. Wel maakte we tussendoor uiteraard ook mooie foto's ;)

Aangekomen bij de houten bruggetjes waren de typische bomen van de Noir Flohay nog niet te zien. Je moet namelijk eerst nog een heuvel aflopen, dan nog door een dal heen en nog een volgende heuvel op om dit schitterende plekje te kunnen zien. Maar er waren nog veel meer mooie dingen te zien dan de Noir Flohay zelf, verspreid over het gebied waren mooie riviertjes, besneeuwde bomen en struiken te zien die het waard waren om te fotograferen.

De zon begon al onder te gaan dus besloten we om het tempo wat op te schroeven, we wilden de Noir Flohay natuurlijk wel nog in daglicht zien. Nadat we een paar keer bijna onze nek braken begonnen we de typische skeletachtige bomen aan de top van de volgende heuvel te zien. Eenmaal dichter bijgekomen begon ik de eerste foto's van deze bijzondere plek te maken.

Hierna bereikten we tot onze grote blijdschap de Noir Flohay op tijd. We begonnen gelijk mooie plaatjes te schieten. De hoeveelheid variëteit in dit landschap is ronduit indrukwekkend. De skeletachtige bomen zijn overblijfselen van grote veenbranden die plaatsvonden sinds 1950 en geven dit gebied een mysterieuze sfeer.

Rond zonsondergang kleurde de bomen prachtig rood en plaatste ik de camera bij een mooi rijtje bomen richting de zon. In onderstaande foto is veel te zien: De zon die door de bomen straalt, de donkere schaduwkanten van de bomen, de verlichte topjes van het veen en de bomen en het besneeuwde landschap dat in duisternis veranderd.

Na zonsondergang kwam de maan aan de andere kant op wat ook een geweldig beeld gaf:

Al met al was het voor ons een geslaagde dag. Dit gebied is echt wel het bezoeken waard, wij komen er in ieder geval zeker nog een keer terug!